„დღიურების კონკურსი“ 2015 პირველ ადილზე გასული ნამუშევარი
გაერთობა!... ინგლისურის მასწავლებელთან მივდიოდი. კოკისპირულად წვიმდა. როგორც იქნა, სამარშუტო ტაქსი გამოჩნდა. ხელის აწევა ვერც მოვასწარი, ტაქსი ჩემ წინ გაჩერდა. იქიდან სქელი, წითური, დონდლო ბიჭი მოუხერხებლად ჩამოვიდა.იქვე მდგომს ფეხი დამაბიჯა. ბოდიშის მსგავსი რაღაც ჩაიბურტყუნა და წავიდა. ბედი არ გინდა?! გაბრაზებული ავედი ტრანსპორტში,თავისუფალ სკამზე ჩამოვჯექი და ტალახით დასვრილ ახალ ბოტასებზე დავიხედე. ძირს რაღაც სქელი რვეული ეგდო. ალბათ იმ „სქელოს“ დაუვარდა. რვეული ავიღე . კონსპექტი იქნება,-გავიფიქრე და გადავშალე. ხელში დღიური შემრჩა. რა ვქნა,წავიკითხო თუ არა? წავიკითხავ, ალბათ სულ ჰამბურგერებზე წერს: 11 ოქტომბერი, კვირა დასვენების დღეა, ესე იგი ნიკუშას დღის ცენტრში არ წაიყვანენ. მთელი დღე ოთახებში უნდა აჭრიალოს ეტლი და იღმუვლოს. იქნებ ეზოში ჩავიყვანო და ვასეირნო, მაგრამ რა გაუძლებს ეზოს ბიჭების დამცინავ ღიმილს და ნიკუშასათვის დორბლიანო, დორბლიანოს ძახილს?! ეჰ, რა ქნას, ის ხომ ასეთი დაიბადა! მგონი ჯობია, ის აბეზარი,გულცივი ბიჭები კარგად მივბეგვო , მერე ვ...